Исроилнинг Суданга нисбатан сиёсатидаги "бош ғоя" яҳудий давлатининг илк раҳбари Девид Бен-Гурионнинг машҳур баёнотидан олинган: “Биз (Исроил) кичик бир халқмиз. Имкониятларимиз чекланган. Бу чекловларимизни араб давлатларидаги душманларимиз билан урушда заиф нуқталарини аниқлаш ва чуқур ўрганиш орқали бартараф қилишимиз мумкин. Айниқса этник, мазҳабий гуруҳлар ва озчиликлар ўртасидаги зиддиятларни кучайтирар эканмиз, уларни ечилмайдиган муаммога айлантиришимиз керак”, деган у. Мазкур “бош ғоя” Исроилнинг араб мамлакатлари билан қандай муомала қилишини белгилаб беради. Унинг асосида сионистлар “периферия стратегияси”ни – яъни араб мамлакатларининг чекка ҳудудларидаги беқарорликни кучайтириш стратегиясини ишлаб чиққан. Бу айнан Жанубий Судандаги бўлиниш орқали амалга оширилди.

Бутун дунёнинг нигоҳи Ғазо ва Украинага қараб турган бир вақтда, бир йилдан буён фуқаролик урушидан азият чекаётган 50 миллион аҳолига эга Суданда 15 минг тинч аҳоли қурбон бўлди, 25 миллион киши очликдан азият чекмоқда ва 11 миллион киши ўз уйларини тарк этди. Бироқ хорижий ҳомийлар Хартумга Киевга қараганда 1000 баравар камроқ ёрдам ажратмоқда.

Сурияда фуқаролик уруши бошланганига 13 йил тўлди. Бу муддат давомида 306 мингдан зиёд суриялик ҳалок бўлди, 5 млн дан ортиқ киши қўшни давлатлардан бошпана топди, 7 млн киши эса ички қочқинга айланди. Айни пайтда 16,7 млн киши гуманитар ёрдамга муҳтож.